(definicja) pojęcie filozoficzne, opierające się na poszlakach medycznych, które utożsamiają zanik przejawów funkcjonowania kory mózgowej z zanikiem funkcji życiowych (zgonem) człowieka. Termin ten wprowadza wiele niejasności, gdyż pacjentów, których funkcje życiowe podtrzymywane są sztucznie w stanie wegetatywnym, klasyfikuje się jako “żyjących” bądź “nieżyjących” na podstawie aktywności głównego ośrodka nerwowego. Jest to zakwestionowanie tak zwanej uporczywej terapii, czy też konieczności podtrzymywania funkcji życiowych pacjenta oraz świadczenia opieki paliatywnej.
Jako pole do wielu nieetycznych nadużyć stwierdzenie śmierci mózgowej umożliwia przeznaczanie ciał pacjentów do pobrania od nich organów jeszcze przed zatrzymaniem funkcji krążenia, co daje gwarancje nieuszkodzenia pobieranych organów (najlepsze parametry jakościowe), a także daje podstawę do zaprzestania sztucznego podtrzymywania życia, gdy prawo oparte na pojęciu śmierci mózgowej wymusza procedowanie lub zaniechanie procedur medycznych.
Beneficjentami śmierci mózgowej są instytucje państwowe i prywatne służby zdrowia, szczególnie wyspecjalizowane w pobieraniu organów i handlu nimi. Przyzwolenie moralne dla śmierci mózgowej otwiera przyzwolenie dla eutanazji.
